Türkçede “işaret sıfatı” dediğimiz sözcüklere, Arapçada “işaret ismi” ( اسم الإشارة ), denmektedir. Türkçede işaret sıfatı, işaret ettiği kelime ile birlikte kullanıldığında (bu öğrenci, bu öğrenciler; şu adam, şu adamlar; o araba, o arabalar) şeklinde hep tekil kullanılırken, Arapçada işaret sıfatı her zaman işaret ettiği ismin yapısına uygun olarak (tekil, ikil veya çoğul biçiminde) kullanılır. Ayrıca Arapça isimlerde müzekker(eril) ve müennes (dişil) ayrımı söz konusu olduğu için işaret edilen nesnenin müzekkerlik- müenneslik durumuna göre farklı işaret isimleri kullanılır. İşaret isimleri Arapça’da ‘’MARİFE’’ isimlerdendir. İkilleri hariç ‘’MEBNİ’’dirler.
1.1.YAKIN İÇİN KULLANILAN İŞARET İSİMLERİ

 

Yukarıdaki örneklerde görüldüğü gibi İsmi işaretler kendilerinden sonra gelen ve işaret edilen(muşarun ileyh)e tekil, ikil, çoğul ve müzekker-müenneslik yönünden uymuştur.  Eğer işaret isimlerinden sonra gelen kelime nekra (belirsiz) bir kelime ise  هَذاَ رَجُلٌ (Bu, adamdır.) cümlesinde olduğu gibi bu durumda هَذاَ (Bu) işaret ismi mübteda(özne); رَجُلٌ (Bir adam) sözcüğü ise haber(yüklem)dir. Yani bu yapı bir cümledir. Oysa هَذاَ الرَّجُلُ (Bu adam) terkibi henüz bir cümle değildir. Çünkü terkipte bir yargı yoktur. Herhangi bir terkibin cümle olabilmesi için bir yargı bildirmesi gerekir. Eğer şöyle dersem bu terkip bir cümle olur: هَذاَ الرَّجُلُ غَنِيٌّ (Bu adam, zengindir). Aşağıdaki örnekleri birlikte inceleyelim: